Akt 3 Gwidona

Stelluś

Na razie tylko to znalazłam
Mruga

AKT 3
Scena I

Gwidon: Oto świętujemy dziś Boże Narodzenie. Nasz Dom Ducha Świętego ciągle się rozrasta. Przyjmujemy kolejnych pielgrzymów, którzy tutaj nabierają sił ducha i ciała, by wędrować dalej do Composteli. Przez to odkrywamy, że wszyscy jesteśmy pielgrzymami i każdy doświadcza chwili trudności, w których zdany jest na pomoc innych.

Brat I: Rzeczywiście ojcze Gwidonie. Ciągle o tym myślę, że nasze domy, które przygarniają wszystkich wędrowców, są jak Kościół pielgrzymujący do Domu Ojca. Wszak jest on prawdziwym miejscem wyt6chnieniem pośrodku zmagań świata.

Gwidon: A ty siostro, jak się czujesz?

Ludwika: Coraz lepiej. A przede wszystkim dziękuje Wam Bracia i Siostry żeście mnie dzisiaj przyjęli. Nie jestem ubogą pątniczką, ale matką z małym dzieckiem, pozbawioną domu. Cały czas się zastanawiam, czy jestem godna Waszej życzliwości.

Gwidon: Ależ Ludwiko, to Duch Pański pozwala nam w każdej kobiecie, zwłaszcza tej w potrzebie rozpoznać Maryję-Matkę Życia. To On ukazuje nam w każdym dziecku Pana Życia. Dlatego mamy dla Ciebie świąteczną niespodziankę.

Siostry Duchaczki nakładają na nią błękitną pelerynę i Jedna z nich mówi:

Siostra I: Ludwiko, specjalnie przygotowałyśmy to dla Ciebie na dzisiejsze święto.

Ludwika: Och, nie wiem, co powiedzieć! Ja żebraczka mam nosić taki płaszcz jak Maryja?!

Siostra I: Tak, bo tak jak ona zostałaś odrzucona, lękałaś się o los twego dziecięcia. I przed Nią i przed tobą zamykały się drzwi domostw, ale sam Pan się o Ciebie zatroszczył.

Brat II: Ojcze Gwidonie, jacyś dobrzy ludzie przynieśli kosz z jedzeniem.

Gwidon: Oto prawdziwi mędrcy, którzy wiedzą jak należy służyć. Przyprowadźcie, zatem i zwierzęta z naszego gospodarstwa. Niech i one przeżyją wraz z Maryją i Dziecięciem tę święto noc.

Wchodzą pastuszkowie z owieczkami, śpiew kolęd.

Gwidon: A teraz oddajmy się wszyscy Jezusowi, który przychodzi jako Bezbronne Dzieciątko, bo w Jego słabości jest nasze zbawienie.

Brat III: W Jego nagości królewskie odzienie.

Brat III wraz z Bratem II klęka przed Dzieciątkiem i składają dary od dobrych ludzi.

Siostra II: A w chłodzie stajni naszych serc ogrzanie

Ludwika: A w jasnej twarzy Dzieciątka święte rozradowanie.

Kolęda…

Przemówienie księdza Arcybiskupa

Wera

Pati chyba nie ma co robić, bo zapewne wszystko przepisywałą ręcznie Jezyk

Stelluś

Wera z kad wiedziałaś ??

Maja Falkiewicz

STOP!Wera zamieść to nad czym ślęczałaś podczas próby, bo to co napisała Pati to nie ten tekst,ok?Pozdrawiam Wesoly

Wera

Tadam! Oto akt trzeci, scena pierwsza po poprawce:

Gwidon: Nasz Dom Ducha Świętego ciągle się rozrasta. Przyjmujemy kolejnych pielgrzymów, którzy tutaj nabierają sił ducha i ciała, by wędrować dalej do Composteli. Przez to odkrywamy, że wszyscy jesteśmy pielgrzymami i każdy doświadcza chwili trudności, w których zdany jest na pomoc innych.

Brat I: Rzeczywiście ojcze Gwidonie. Ciągle o tym myślę, że nasze domy, które przygarniają wszystkich wędrowców, są jak Kościół pielgrzymujący do Domu Ojca. Wszak jest on prawdziwym miejscem wyt6chnieniem pośrodku zmagań świata.

Gwidon: A ty siostro, jak się czujesz?

Ludwika: Coraz lepiej. A przede wszystkim dziękuje Wam Bracia i Siostry żeście mnie przyjęli. Nie jestem ubogą pątniczką, ale matką z małym dzieckiem, pozbawioną domu. Cały czas się zastanawiam, czy jestem godna Waszej życzliwości.

Gwidon: Ależ Ludwiko, to Duch Pański pozwala nam w każdej kobiecie, zwłaszcza tej będącej w potrzebie rozpoznać Maryję-Matkę Życia. Tak jak ona zostałaś odrzucona, lękałaś się o los twego dziecięcia. I przed Nią i przed tobą zamykały się drzwi domostw, ale sam Pan się o Ciebie zatroszczył. To On ukazuje nam w każdym dziecku Pana Życia.

Brat II: Ojcze, jacyś dobrzy ludzie przynieśli kosz z jedzeniem.

Gwidon: Oto prawdziwi mędrcy, którzy wiedzą jak należy służyć Bogu. A teraz oddajmy się wszyscy Jezusowi, który przychodzi jako Bezbronne Dzieciątko, bo w Jego słabości jest nasze zbawienie.