?.

Wera

Jeżeli człowiek uważa, że jest chory psychicznie to znaczy, że napewno nie jest ?.

Przeczytałam kiedyś świetną definicje człowieka szalonego, zgadzam się z nią w 100%. Na szczęście napisana jest prostym językiem.

"Szaleństwo to niemożność przekazania swoich myśli. Trochę tak, jakbyś znalazł się w obcym miejscu - widzisz wszystko, pojmujesz co się dzieje wokół Cibie, ale nie potrafisz się porozumieć i uzyskać z nikąd pomocy, bo nie mówisz językiem tubylców. Każdy z nas czuł to kiedyś, bo wszyscy, w taki lub inny sposób, jesteśmy szaleni."

Fragment Jedenastu minut.

BoBi

No od stwierdzania czy osoba jest chora psychicznie to chyba są jacyś specjaliści lekarze i badania Weroniko Wesoly

Wera

wiem, wiem Wesoly

ale większość secjalistów mówi, że jeżeli człowiekowi wydaje się, że jest chory psychicznie to napewno nie jest. Liczyłam na odpowiedź ... ?

BoBi

No raczej tak jest bo ta rzekomo chora psychicznie osoba po prostu sobie to wmawia

marlena_mari

polecam "Weronika postanawia umrzeć" - cała książka o szaleńcach...

Wera

czytałam do połowy, ale nie wciągnęła mnie aż tak by przeczytać ją całą Wesoly

p.Maja · Gość

Wiesz,ktoś mi kiedyś powiedział,że każdy na swój sposób jest nienormalny...Pojęcie normalności i jej braku obecnie jest tak zachwiane, że może to doprowadzić do obłędu.

p.Marek

Ktoś kiedyś zadał pytanie co to jest prawda? A ja zadam : Cóż to jest normalność?

p.Marek

Ten kto mówi jestem normalny często nienormalnością grzeszy
A ten co nienormalnym się nazywa ten trzyma się granic normy.
Ale czy to jest norma?

marlena_mari

Zależy co dla kogo jest normalnością...

Mufafa

Normalność pojęcie względne... Jak sama nazwa wskazuje NORMAlność, zależy od przyjętych norm, a norm jest tak wiele jak normalności, dlatego najlepiej uznać wszystko za nienormalne Wesoly

A-Lex · Gość

Nie ma ludzi zdrowych psychicznie są tylko niezdiagnozowani - stara prawda Mruga

Maja Falkiewicz

I takim sposobem dochodzimy do przekonania, że wszyscy są na swój sposób nienormalni...Jest tylko jedno "ale" (uwaga, chyba będzie dłuuugo), tak sobie myślę, ze możemy wyróżnić nazwijmy to "nienormalność pozytywną" i "negatywną". Do tej pierwszej zaliczyłabym np. Salvadora Dali z całym jego całkowicie pokręconym światem surrealizmu, który odbijał się począwszy od jego sztuki na totalnie wariackiej miłości do Gali, która była dla niego dosłownie WSZYSTKIM,niemal religią i to zarówno sztuka jak i kobieta. Na drugim biegunie umieściłabym np. Jima Morrisona, z jego słynnym "jestem królem jaszczurem, mogę zrobić WSZYSTKO". I jeden i drugi czuł się panem wszechświata, oddychał i żył swoją sztuką i miłością. Jednak, jeden uważany za katolickiego malarza religijnego (choć nie tylko), drugi sex, alkohol and drunks...I to szaleniec i to szaleniec...Jeden biegun, drugi biegun...A to tylko dwa przykłady...że o przykładach strikte religijnych nie wspomnę.I czy osoba, która rozumie i ceni np.sztukę w/w "wariatów", też jest choć w części tak samo szalona jak oni?
Kwestia następna jak długo można żyć na krawędzi i w obłędzie żeby nie zwariować NAPRAWDĘ?I czy wariacto na temat pracy, pasji, religii czy miłości lub jeszcze czegoś innego jest tego warte, aby się w nie zanurzyć po raz pierwszy, drugi, kolejny...? I gdy się już wyło z bólu i tańczyło z radości, to czy nie lepiej odpuścić i ogrzać przy cieple, (a nie w wielkim ogniu namiętności wszelakich) zziębnietego ducha?A tak na marginesie, wielkie wariactwo często powoduje wielkie dziury w człowieku, których często nie sposób załatać...Nie wiem, pytam...(żeby nie było, że nic się na forum nie dzieje

)I mam nadzieję, że choć ktoś moje wywody zrozumie, a rzadko mnie na nie bierze...

A-Lex · Gość

Nienormalność jest pozytywna, jeśli nie szkodzi temu, kogo opętała ani jego otoczeniu i odwrotnie - jest negatywna, kiedy szkodzi delikwentowi i jego bliskim.
Czasem dobrze jest poszaleć, zapomnieć, tylko należy pamiętać o ewentualnych konsekwencjach, zwłaszcza negatywnych. Jeśli to jest zachowane, nie powinno być źle, choć prawdą jest, że ekstrema w jakimkolwiek kierunku nigdy nie jest dobra Wesoly

Maja Falkiewicz

Poszaleć, MYŚLĄC o konsekwencjach? Zapomnieć się, rozważając jak daleko mogę sie posunąć? Przecież to się wzajemnie wyklucza. Piszę o szaleństwie w jego najgłębszej pierwotnej formie z pogranicza choroby, a nie o "szaleństwie kontrolowanym", zabawie w szaleństwo z której w każdej chwili mogę czmychnąć, wyskoczyć gdy mi tak wygodnie, albo GDY UZNAM,że już mi wystarczy, albo się znudziło...Zabawa, czemu nie tylko nazwijmy to zabawą, a nie "poszukiwaniem"lub "zgłębianiem"sztuki, ludzkiej psychiki lub czegoś tam innego...a może wariactwo niech będzie poprostu zwykłym wygłupem, radością z tego, że Bóg mnie kocha,że słońce świeci, dzieje się coś pozytywnego, są wokół mnie ludzie na których mi zależy...
Inna sprawa, opętanie jest dla mnie zawsze czymś do szpiku złym, "darem" Szatana i nie widzę nawet w samym tym wyrazie NIC POZYTYWNEGO.